اعضای حقوقی

کشور ایران بر روی کمربند خشک جهان قرار گرفته است. در حالی که سهم کشور از خشکی های جهان تنها ۱.۲ درصد می باشد، ۲.۴ درصد از بیابان های جهان را درخود جای داده است. میانگین بارندگی یک سوم و میزان تبخیر و تعرق سه برابر میانگین جهانی است. بیش از ۱۰۰ میلیون هکتار از اراضی حاصلخیز و منابع طبیعی کشور، بیابان زایی و تخریب سرزمین را تجربه می کند. حال آن که اکوسیستم های بیابانی، ۳۲.۵ میلیون هکتار از اراضی کشور واقع در ۲۲ استان را شامل می شود. در این بین، سطح کانون های بحرانی فرسایش بادی یعنی مناطقی که فرسایش بادی در به صورت توفان های ماسه و هجوم ماسه های روان به زیرساخت ها و منابع اقتصادی، اجتماعی و زیستی خسارت وارد می نماید به بیش از ۱۳ میلیون هکتار بالغ شده است.

دفتر امور بیابان سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور که از سال ۱۳۳۸ با هدف تثبیت ماسه های روان ماموریت خود را آغاز نموده است متولی اصلی سیاستگزاری، برنامه ریزی و نظارت بر اجرای پروژه های مرتبط با کنترل فرسایش بادی بوده و بدین منظور از روش های بیولوژیک (نهال کاری، بذرکاری، قلمه کاری، مدیریت هرزاب، حفاظت و قرق، بادشکن اطراف مزارع)، روش های بیوشیمیایی (مالچ پاشی توام با عملیات بیولوژیک)  و روش های بیومکانیکی (بادشکن غیرزنده همراه با عملیات احیایی) استفاده می کند.

دستاوردهای بیش از ۶ دهه فعالیت بی وقفه تلاشگران عرصه بیابانزدایی در کشور، به ایجاد ۲ میلیون هکتار جنگل های دست کاشت بیابانی و کمربند سبز حفاظتی در برابر ماسه های روان در اطراف شهرها، روستا، جاده ها، راه آهن، کانال های آبیاری، اراضی کشاورزی و سایر تاسیسات موجود واقع در مناطق بیابانی کشور شده است که مجموعه ای از کالاها و خدمات اکوسیستمی را در اختیار بهر برداران و جوامع محلی قرار می دهند و ارتقای وضعیت معیشتی و شاخص های  اکولوژیک را به بار می آورند.

در سال های اخیر، تغییر اقلیم و خشکسالی و نیز بهره برداری بی رویه از منابع آب کشور، شرایط را برای گسترش کانون های بحرانی فرسایش بادی فراهم نموده و دامنه کاری دفتر امور بیابان به بستر تالاب های خشک شده و کانون های بحرانی گردوغبار از جمله در اطراف دریاچه ارومیه گسترش یافته است.